W końcu mogę pisać “tu i teraz” i nie muszę wracać do wspomnień z ostatnich dwóch tygodni. Choć nie wykluczam, że najdzie mnie na wpisy, które będą wiały przeszłością (ale mam nadzieję, że nie nudą 😉 ), bo czasu w szpitalu będę miał sporo, a poza książkami, kindlem i telefonem nie mam za wiele rozrywek.
Rejestracja
A żeby nie było nudno, to na rejestracji dowiedziałem się, że na oddziale panuje Covid-19… Jakby moja diagnoza to było mało przygód na najbliższy czas. Standardowo niby nie byłem na liście osób do planowego przyjęcia – chyba powinienem być zaskoczony, ale w moich poprzednich doświadczeniach ze szpitalami były podobne “zdziwienia” więc traktuję to jako nieistotny szczegół.
Diagnoza, że można się załamać
Po przyjściu na oddział i ulokowaniu w sali i poznaniu sympatycznej pani pielęgniarki przyszło pierwsze zderzenie się z tym, co mnie czeka w najbliższym czasie – z własnymi myślami. A muszę przyznać, że to też twardy przeciwnik i nie daje łatwo za wygraną.
Po chwili wątpliwości, żalu i próby zajęcia głowy czymś innym przyszedł lekarz, który swoimi zwykłymi słowami (które pewnie na nim nie robią żadnego znaczenia) sprawił, że wiem, że jestem w dobrym miejscu. Wziął ode mnie całą dokumentację i leki, zapytał jak to się zaczęło, spojrzał na rozpoznanie i stwierdził (brzmiało to mniej więcej tak):
Guz mózgu – diagnoza, że można się załamać… Ale na szczęście jest Pan w dobrych rękach.
Słowa jak słowa, pewnie standardowe, które mówi wszystkim pacjentom, którzy tu trafiają. Ale co innego mnie zaskakuje i motywuje jednocześnie: ta pewność w głosie. Ta sama, którą usłyszeliśmy z żoną w gabinecie dwa tygodnie wcześniej. Tutaj słowa wypowiedział inny lekarz, ale ta pewność była podobna. I to lubię 🙂
I tak dzień juz dobiega końca – dzisiaj jest Liga Mistrzów, więc będę miał ciszę i spokój aby obejrzeć na spokojnie mecz. Chyba, że zabraknie mi pakietu internetowego 🙂
Jest dobrze, a będzie jeszcze lepiej 🙂